Depresja poporodowa. Baby blues.

Depresja poporodowa. Baby blues.

0 1275

Depresja poporodowa – to zaburzenie nastroju, charakteryzujące się występowaniem objawów epizodu depresyjnego w ciągu trzech miesięcy po porodzie, z reguły trwające od dwóch do sześciu miesięcy.


Baby blues, depresja poporodowa, psychoza poporodowa to różne terminy, często mylone ze sobą. Stany te niekiedy wiążą się z koniecznością udzielenia pomocy specjalistycznej, przeważnie jednak wymagają zrozumienia i wsparcia ze strony bliskich.


Baby blues określany także jako „depresją trzeciego dnia”. Jest to stan, w których po wielkiej euforii związanej z urodzeniem dziecka, po kilku dniach, przeważnie trzech, pojawią się u kobiety załamanie nerwowe. Kobieta staje się płaczliwa. Często wiąże się to z wyjściem ze szpitala, zderzeniem z rzeczywistością i zostania pełnoetatową matką. Dla wielu kobiet jest to nowa sytuacja, która bywa stresująca. Boją się, że nie podołają nowym wyzwaniom związanym z pielęgnacją dziecka. Warto wtedy sobie uświadomić, że jest to czymś normalnym i naturalnym, co dotyka około 80% kobiet po porodzie. Baby blues jest efektem przede wszystkim burzy hormonów: spadku poziomu estrogenów i progesteronu, wzrastania poziomu prolaktyny (wytwarzanie pokarmu). Stan ten mija najczęściej po kilku lub kilkunastu dniach. Ważne jest wtedy wsparcie ze strony najbliższych i pomoc świeżo upieczonej mamie w codziennych czynnościach.

Depresja poporodowa jest stanem poważniejszym i dłużej trwającym (dotyka 10-15% kobiet). Może się pojawić w kilka tygodni czy nawet miesięcy po porodzie. Depresja jest przede wszystkim efektem nałożenia się na siebie kilku czynników zewnętrznych. Stan przygnębienia może być efektem:
  • Problemów okołociążowych (takich jak: nieplanowana ciąża, brak wsparcia ze strony ojca dziecka czy rodziny, trudności z poczęciem, z donoszeniem, zdiagnozowana choroba dziecka, ciąża w późnym wieku, nieuzasadnione obawy przed porodem)
  • Trudności związanych z rolą matki (takich jak: problemy z karmieniem piersią [także presja na matkę, aby karmiła piersią, gdy ta tego nie chce], niezrozumienie zachowania niemowlęcia, długie i bolesne kolki dziecka, nieprzespane noce, „dobre rady” deprecjonujące matkę)
  • Problemów z ciałem po ciąży i porodzie (takich jak: problemy z gojeniem się krocza, problemy z brodawkami, problemy z raną po cc, niezadowolenie z figury i wagi, hemoroidy, żylaki)
  • Innych (brak pomocy ze strony ojca dziecka czy rodziny, samotne wychowywanie dziecka, przemęczenie, problemy ze współżyciem po porodzie)
W jaki sposób rozpoznać, że kobieta cierpi na depresję poporodową? Przeważają takie objawy, takie jak: przesadne zamartwianie się o stan zdrowia dziecka, którego stan nie budzi żadnych obaw; osłabienie więzi z dzieckiem; myśli obsesyjne dotyczące skrzywdzenia dziecka (aby doszło do rozpoznania tego objawu, myśli muszą być egodystoniczne); egosyntoniczne, niebędące obsesjami myśli, dotyczące zabicia dziecka (mogące prowadzić do określonych zamiarów).  Kobieta wymaga z reguły specjalistycznej pomocy. Przede wszystkim należy niwelować negatywne czynniki zewnętrzne (nieoceniona w tym rola męża i rodziny), dbać o to, by matka mogła odpoczywać i wychodzić do ludzi. Pomocą mogą być także grupy wsparcia, inne matki, które przeszły to samo (warto zajrzeć na fora internetowe).
Psychoza poporodowa jest schorzeniem, które bezwględnie wymaga leczenia specjalistycznego. Ważne jest to, że matka może zostać przyjęta na oddział psychiatryczny wraz z dzieckiem. Pscyhoza poporodowa nie jest zbyt częstym zjawiskiem, dotyka ok. 0,1%  kobiet. Najczęściej w takim stanie kobieta odrzuca swoje dziecko, nie ma ochoty nim się zajmować, a w skrajnych przypadkach nawet uważa iż nie jest jego matką. Mogą pojawić się także takie zaburzenia, jak: ataki paniki, koszmary senne, lęki, halucynacje, pobudzenie psychoruchowe, niewytłumaczalne zachowania. W większości przypadków najważniejsze jest zapewnienie matce więzi w relacji z bliskimi i wsparcia. Ważna jest również pomoc psychologa i psychiatry. W cięższych wypadkach należy zastosować również leczenie lekami przeciwdepresyjnymi. Niewielkie ilości leków przeciwdepresyjnych mogą przedostawać się z mlekiem matki do organizmu dziecka, dlatego należy rozważyć bilans ewentualnych korzyści dla matki i skutków ubocznych dla dziecka. Bezpieczne dla dziecka są niskie dawki amitryptyliny.

NO COMMENTS

Leave a Reply